بررسي تأثير روش توسعه كم‌اثر بشكه ذخيره آب باران در كاهش آب‌گرفتگي ناشي از وقوع سيلاب شهري

بهره‌گيري از روش‌هاي نوين توسعه كم‌اثر، از اقدامات اصلي در مديريت سيلاب‌هاي شهري و كاهش مشكلات ناشي از آن است. در اين تحقيق، تحليل آب‌گرفتگي معابر شهري و كارايي وضع موجود شبكه به‌كمك مدل رياضي EPA-SWMM براي بخشي از منطقه 13 شهر تهران بررسي شده است. پس از تهيه مدل شبكه جمع‌آوري آب‌هاي سطحي منطقه، مقدار رواناب براي دوره‌هاي بازگشت 2، 5 و 10سال بررسي شد. ميزان درصد فرار آب از محل‌هاي آبگرفتگي در هر دوره، به‌ترتيب 19.3، 24 و 27درصد محاسبه شد. طبق نتايج مدلسازي، اين شبكه تنها بخشي از رواناب توليدشده را عبور مي‌دهد و باقي به‌صورت سيلاب، سبب آب‌گرفتگي معابر خواهد شد. سپس، اثر به‌كارگيري روش توسعه كم‌اثر بشكه ذخيره آب باران با دو اندازه مختلف، براي دوره‌هاي بازگشت مذكور بررسي شد. طبق نتايج، حجم فرار آب از محل‌هاي آب‌گرفتگي، در هر دوره بازگشت، در مدلسازي بشكه ذخيره كوچك‌تر به‌ترتيب 47، 21.6 و 9.7 درصد و در بشكه ذخيره بزرگ‌تر به‌ترتيب 47.3، 39.6 و 38.7 درصد كاهش داشته است. مقايسه نتايج حاصل از اجراي مدل در وضع موجود و با به‌كارگيري LID در اين تحقيق نشان مي‌دهد كه با به‌كارگيري رويكردهاي نوين، مي‌توان آثار منفي سيلاب‌هاي با دوره بازگشت كوچك را تا حدود 40 درصد كاهش داد.