اثر توأم رژيم‌هاي مختلف آب دريا و كم‌آبياري بر خصوصيات برگ گياه كينوا (رقم Titicaca)

با توجه به گستردگي شوري در خاك‌هاي ايران، تنش‌هاي غير زيستي از قبيل شوري، تهديدي جدي براي توليدات كشاورزي، عملكرد و مواد مؤثره‌ي گياهان دارويي است. شناخت آستانه تحمل به شوري و تعيين شيب كاهش عملكرد گياهان دارويي نقش به سزايي در مكان‌يابي مناسب جهت توصيه و توسعه كاشت آنها دارد. بدين منظور، در اين پژوهش تأثير رژيم‌هاي متفاوت آبياري و سطوح مختلف شوري بر خواص برگ گياه كينوا رقم Titicaca مورد بررسي قرار گرفت. آزمايشي بصورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي با سه تكرار در سال 1394در دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي گرگان اجرا شد. در اين پژوهش، سطوح مختلف كم‌آبياري شامل 3 سطح (آبياري بعد از 50، 75 و 100 درصد نياز آبي گياه محاسبه شده با تشت تبخير كلاس A) و مقادير شوري آب آبياري شامل 5 سطح (شاهد، 15، 30، 45 و 60 درصد اختلاط آب دريا و آب شهري) بود. نتايج نشان داد كه سطوح مختلف شوري بر شاخص سطح برگ، طول برگ، عرض برگ، طول دمبرگ و محتواي نسبي آب برگ در سطح يك درصد معني‌دار بود، ولي رژيم‌هاي مختلف آبياري و اثر متقابل آنها بر كلروفيل و محتواي نسبي معني‌دار شد. نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه افايش ميزان آب آبياري منجر به افزايش كليه صفات مورد بررسي شد. نتايج نشان داد كه افزايش شوري از صفر به 40 درصد اختلاط آب دريا عملكرد دانه را به ميزان 2/1 درصد كاهش داد.