مقايسه پايداري تونل‌هاي دوتايي و منفرد خطوط 1 و 2 مترو تبريز با مدلسازي سه بعدي عددي

با گسترش روز افزون محيط هاي شهري ايجاد و توسعه سيستم هاي حمل و نقل درون شهري مانند مترو امري ضروري است. با توجه به اينكه بخش مهمي از هزينه ساخت مترو مربوط به حفاري و نگهداري تونل ها مي شود، بنابراين يكي از ابتدايي ترين تصميم گيري ها در بحث ساخت مترو، تصميم گيري راجع به انتخاب تونل هاي منفرد يا دوتايي است. در صورت انتخاب تونل تكي مقطع تونل به منظور تعبيه هردو مسير رفت و برگشت در داخل يك تونل، بايد به حد كافي بزرگ انتخاب شود، در حالي كه با استفاده از تونل هاي دوقلو، با توجه به ساخت تونل هاي مجزا براي مسير رفت و برگشت، اندازه مقطع مورد نياز براي هر تونل كاهش مي يابد. هدف از اين مقاله استفاده از مدلسازي سه بعدي عددي تونل هاي دوقلوي خط 1 و تونل تكي خط 2 مترو تبريز براي بررسي نقاط ضعف و قوت استفاده از تونل هاي دوقلو و تونل تكي با توجه به معيارهاي فني مختلف شامل پايداري در حين حفاري تونل ها، نشست سطح زمين و تاثير بر سازه هاي سطحي و همچنين ضرايب ايمني مطابق با نيروها و ممان هاي اعمال شده بر پوشش بتني تونل ها، در محيط شهري است. در اين تحقيق از روش عددي تفاضل محدود (نرم افزار Flac 3D) براي مدلسازي تونل هاي هر دو خط استفاده شده است. نتايج نشان مي دهند كه از نظر ميزان جابه جايي هاي نسبي ديواره تونل در حين حفاري، استفاده از تونل تكي ارجحيت دارد. از ديدگاه كنترل نشست و همچنين از نظر نيروها و ممان هاي ايجاد شده روي پوشش بتني و ضرايب ايمني مربوطه، استفاده از تونل هاي دوقلو مناسب تر است.