مكان‌يابي استقرار نيروگاه خورشيدي با استفاده از روش‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره در منطقه خشك سيستان

براي بهره گيري از قابليت بالاي انرژي خورشيدي در مناطق خشك و بياباني ايران، شناسايي مناطق داراي بيشترين تناسب به منظور استقرار نيروگاه هاي خورشيدي، مهم است. پژوهش حاضر با هدف تعيين شايستگي اراضي براي استقرار نيروگاه هاي خورشيدي و شناسايي عوامل مهمتر، با توجه به معيارهاي آب و هوايي ، جغرافيايي، اقتصادي اجتماعي و محيط زيستي، با بهره گيري از روش تحليل سلسله مراتبي فازي در منطقه سيستان انجام شد. پس از انتخاب عوامل مؤثر بر اساس نظر كارشناسان و متخصصان، وزن هركدام از معيارها و زيرمعيارها، با مقايسه زوجي و روش تحليل سلسله مراتبي فازي انجام شد. در مرحله بعد، پس از تهيه لايه هاي مربوط به هر معيار در سامانه اطلاعات جغرافيايي، وزن هاي مربوط به هر يك، در لايه مربوط به آن معيار ضرب شد. در مرحله آخر، نقشه تناسب مناطق مختلف دشت سيستان براي استقرار نيروگاه هاي خورشيدي با روي هم گذاري لايه ها و اعمال محدوديت ها در پنج طبقه تهيه شد. بر اساس نتايج، 8.4 درصد از كل مساحت منطقه مورد مطالعه كه در قسمت جنوبي شهرستان زهك و شهرستان هامون و بخش هاي شرقي از شهرستان نيمروز قرار گرفته است، داراي تناسب عالي است. همچنين 36.6 درصد از منطقه مورد مطالعه داراي تناسب خوب، 0.5 درصد داراي تناسب متوسط و 18 درصد، براي احداث نيروگاه خورشيدي داراي تناسب ضعيف است. افزون بر اين، معيارهاي ساعات آفتابي، درجه حرارت و ارتفاع به دليل وزن بيشتر، به عنوان مهم ترين معيارها شناخته شد. نتايج نشان مي دهد كه به طور كلي حدود 45 درصد از منطقه سيستان از تناسب زيادي براي احداث نيروگاه خورشيدي برخوردار است، بنابراين خطر سرمايه گذاري در زمينه احداث نيروگاه خورشيدي در اين منطقه كم است. بهره برداري حداكثر از انرژي خورشيدي در منطقه سيستان مي تواند شرايط مناسبي را براي توسعه اقتصادي و افزايش ماندگاري مردم در منطقه فراهم آورد.