بازنمايي موفقيت يا شكست قرارداد هسته‌اي ايران در رسانه‌هاي آمريكايي و انگليسي؛ تحليل روايتي

REPRESENTATION OF SUCCESS an‎d FAILURE OF ‘IRAN NUCLEAR DEAL’ IN AMERICAN an‎d ENGLAND MEDIA; A NARRATIVE ANALYSIS

اين مقاله با استفاده از روش تحليل روايتي به بررسي رقابت گفتماني پيرامون قرارداد هسته‌اي ايران در رسانه‌هاي آمريكايي و انگليسي مي‌پردازد. در واقع، هدف از اين بررسي، شناسايي عناصر روايتي است كه موجب موفقيت يا شكست اين سياست خارجي در آمريكا شده است و اينگونه استدلال مي‌شود كه موفقيت و شكست يك سياست خارجي نتيجه يك بر ساخت اجتماعي از روايت‌ها است. اين پژوهش روش نوآورانه‌اي را براي تحليل روايتي به عنوان يك روش تحليل گفتماني در بررسي رقابت‌هاي گفتماني پيرامون اين برساخت‌ها پيشنهاد مي‌كند. بر مبناي اين ديدگاه نشان داده مي‌شود كه روايت‌هاي موفقيت و شكست از ساختارهاي مشابهي، اما محتواهاي متفاوت، پيروي مي‌كنند و عناصر كليدي مانند بستر، شخصيت‌پردازي مثبت/منفي فردي و جمعي تصميم‌گيرندگان و طرح كلي موفقيت يا شكست و شناسايي فرد يا افراد مسئول براي سرزنش/تشويق را شامل مي‌شود. اين مقاله بر اهميت نحوه بيان روايت‌ها به عنوان دليل سلطه يا حاشيه‌نشيني آنها در گفتمان سياسي تأكيد دارد.

This article applies a method of narrative analysis to investigate the discursive contestation over the ‘Iran nuclear deal’ in American and England media. In fact, the goal of this review is to recognize narrative elements constituting the deal as a US foreign policy success or failure. The article argues that foreign policy successes and failures are socially constructed through narratives and suggests how narrative analysis as a discourse analytical method can be employed to trace discursive contests about such constructions. Based on insights from literary studies and narratology, it shows that stories of failures and successes follow similar structures but different contents and include a number of key elements, including a particular setting; a negative/positive characterization of individual and collective decision-makers; and an emplotment of success or failure through the attribution of credit/blame and responsibility. The article foregrounds the importance of how stories are told as an explanation for the dominance or marginality of narratives in political discourse.