تحليل تصوير «ديگري» در داستان «سفر بزرگ امينه» اثر گلي ترقي

يكي از مهمترين عوامل اثرگذار در روابط انساني تصويري است كه انسانها از يكديگر در ذهن خود مي‌سازند و بر اساس آن، ديگران را درك و قضاوت مي‌كنند. در پژوهش حاضر، داستان «سفر بزرگ امينه»، از مجموعه‌داستان جايي ديگر، از منظر تصوير شناسي بررسي شده است. مكانهاي موجود در اين داستان عمدتاً دلالت مند هستند و در شكلگيري و جهت‌دهي به تصاوير ارائه‌شده در آن اهميت دارند. تصاويري كه در تهران از امينه نشان داده شده‌، تصاويري بسته‌اند؛ زيرا اغلب حاصل تصاوير گذشتگان درباره زنان بنگالي است. در بخش دوم كه امينه در پاريس است، تصاوير از حالت بسته به باز تبديل ميشوند و او ديگر بر اساس ظاهر توصيف نميشود؛ بلكه بيشتر به تغييرات رفتاري او پرداخته شده است. راوي در پاريس درمييابد كه خودش «ديگريِ» منفي است؛ يعني مردم اروپا خوانشي منفي از او به‌عنوان فردي جهان‌سومي دارند. خوانش راوي از امينه پس از سفر او به اروپا، از خوانشي تا حدي منفي به خوانشي مثبت تغيير ميكند. در پاريس، راوي و امينه هر دو به‌عنوان «ديگري» در مقابل «منِ» فرانسوي قرار ميگيرند و امينه به ديگريِ درونفرهنگي تبديل ميشود و جهان‌سوم به‌منزله ديگريِ كلان، در مقابل اروپا به‌منزله منِ كلان قرار ميگيرد.