يادگيري طبيعي، مطالعه‌اي بر مبناي مشاهدۀ رفتار كودكان در مدرسۀ طبيعت كاوي‌ كنج مشهد

Natural Learning; an Observational Study of Children Behavior In Kavikonj Nature School

فرصت هاي كودكان براي داشتن تجربۀ آزاد و مستقل (پيش‌نياز اصلي يادگيري طبيعي) در فضاهاي باز محيط هاي شهري كاهش يافته است. پژوهش هاي پيشين بر نقش ادراك والدين از ايمني صحه نهاده‌اند. از سوي ديگر، شهرهاي بزرگ شاهد جدايي بي‌سابقه‌اي از عناصر و فرايندهاي طبيعي بوده‌اند. ويلسون باور دارد كه ما تمايل ذاتي به نزديكي به چيزهاي طبيعي داريم. نياز به دانش عيني دقيق‌تر دربارۀ رفتار فضايي كودكان در فضاهاي باز نسبتاً طبيعي هست تا در برنامه‌ريزي سكونت گاهها به كار گيريم. در اين مطالعه، رفتار كودكان 3 تا 12 ساله در مدرسۀ طبيعت كاوي‌كنج (مركز مراقبت از كودكان با فضاي عمدتاً باز و حال و هواي طبيعي/روستايي) «نگاشت» شد، و نتايج نگاشت با مصاحبه‌هايي با مراقبان كودكان تكميل شد. مشاهدات ما الگوهايي از رفتارهاي كودكان را بر مبناي سن آنها آشكار مي‌كند؛ در حاليكه مصاحبه‌ها نشان‌دهندۀ آن است كه «تخيل» رانۀ اصلي انتخابها و حركات فضايي كودكان در اين سنين است. ما بحث مي‌كنيم كه حق كودكان به فضاهاي روزمرۀ آنها بايد بر مبناي ضرباهنگ‌هاي طبيعي آنها به رسميت شناخته شود.

Children’s opportunities to have free and independent experience (the main prerequisite of natural learning) in outdoor space have declined in urban environments. Former research acknowledges the role of parents’ perception of safety. On the other hand, large cities have witnessed an unprecedented isolation from natural elements and processes. Wilson [50} believes that we have an innate tendency to affiliate with natural things. There is a need for more thorough objective knowledge about children’s spatial behavior in outdoor natural spaces to apply to settlements planning. In this study, 3 to 12 years old children’s behavior was mapped in a Kavikonj Nature School, and the results were elaborated with staff interviews. Our observations revealed some patterns of children’s behavior; while interviews revealed that children’s “imagination” is the foremost driver of their spatial choices and movements. We argue that children’s right to their everyday spaces should be acknowledged based on their own natural rhythms.