واكنش عملكرد و اجزاي عملكرد ذرت به خشكي موضعي ريشه و مصرف پتاسيم

استفاده از روش هايي از توليد گياهان زراعي كه سبب كاهش مصرف و بهبود راندمان مصرف آب شوند از اهميت زيادي برخوردار است. به منظور بررسي واكنش عملكرد و اجزاي عملكرد ذرت (SC 704) به خشكي موضعي ريشه و مصرف پتاسيم آزمايشي به صورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با چهار تكرار در سال زراعي 88-1387 در استان فارس (جنوب شهرستان شيراز) انجام شد. تيمارها شامل چهار سطح آبياري شاهد (آبياري كامل گياه در كل فصل رشد)، آبياري يك در ميان جوي‌ها در كل فصل، آبياري يك در ميان جوي‌ها تا گلدهي سپس آبياري كامل و آبياري همه جوي‌ها تا گلدهي و سپس آبياري يك در ميان جوي‌ها) و سه سطح پتاسيم (0، 100 و 200 كيلوگرم سولفات پتاسيم در هكتار) بودند. تراكم ذرت 7 بوته در مترمربع در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد كه تأثير تيمارهاي آبياري بر عملكرد دانه، آب مصرفي، وزن هزار دانه، تعداد دانه در رديف بلال و تعداد دانه در بلال معني دار شد. بيشترين ميزان عملكرد دانه از تيمار آبياري كامل كل فصل (شاهد) به دست آمد اما با تيمار آبياري يك در ميان فاروها تا گلدهي و بعد از آن آبياري كامل اختلاف معني داري نداشت. كمترين آب مصرفي نيز از تيمار آبياري يك در ميان كل فصل رشد به دست آمد. اثر پتاسيم تنها بر وزن هزار دانه معني‌دار شد و مصرف 200 كيلوگرم در هكتار پتاسيم بيشترين وزن هزار دانه را داشت. بطور كلي نتايج نشان داد كه با انجام آبياري يك در ميان فاروها مصرف آب در مقايسه با آبياري شاهد 15.61 درصد كاهش مي‌يابد.