آناليز كمّي امنيت غذايي در استان خراسان رضوي بر مبناي توليد سيب‌زميني

مفهوم امنيت غذايي از كشاورزي پايدار وسعت بيشتري دارد لذا براي تحقق آن در جوامع مختلف، عوامل متعددّي نظير دسترسي، توانايي تهيه، بهره‌برداري و ثبات مواد غذايي به عنوان اركان اصلي نقش دارند. در اين پژوهش شاخص‌هاي امنيت غذايي مورد نياز محاسبه و با استفاده از پرسشنامه ميزان مصرف سيب زميني در استان خراسان رضوي تعيين و ميانگين عملكرد كشاورزان خبره طي دو سال اندازه‌گيري شد. نتايج نشان داد بين توليد سيب‌زميني (63 گرم به ازاي هر نفر در روز) با ميزان تقاضا (125 گرم به ازاي هر نفر در روز) 5/198 درصد تفاوت وجود داشت و توليد سرانه پاسخگوي تقاضاي جمعيت استان نبود. بر اين اساس نياز به واردات سيب‌زميني برابر با 5/155 هزار تن بدست آمد.  با اين حال 4 /2 درصد از انرژي غذايي، 8/2 درصد پروتئين، 9/11 درصد ويتامين C و بين 1 تا حدود 10 درصد ويتامين‌هاي گروه B مورد نياز افراد از توليدات سيب‌زميني استان فراهم شد. همچنين نتايج نشان داد توليد كشاورزان خبره 22 درصد بالاتر از برآورد وزارت كشاورزي براي استان بود كه اين مقدار 8/80 گرم سيب‌زميني را براي مصرف روزانه افراد تأمين نمود و خلأ عملكرد بين كشاورزان خبره و ميانگين توليد استان 8/50 هزار تن بدست آمد. نتايج حاصل با آنكه حاكي از عدم وجود امنيت غذايي از نظر ميزان توليد سيب‌زميني و انرژي غذايي آن بود امّا بر توليد منطقه اي سيب‌زميني بر مبناي مديريت اعمال شده توسط كشاورزان خبره به عنوان يك روش‌ فشرده‌سازي بوم‌شناختي مؤثر در تحقق امنيت غذايي پايدار تأكيد داشت.