تأثير سطوح آبياري و كودهاي نانو و معمولي روي و سيليس بر عملكرد، اجزاي عملكرد و كارايي مصرف آب در آفتابگردان (Helianthus annus L.)

به منظور بررسي اثر محلول‌پاشي اكسيدهاي معمولي و نانو روي و سيليس در شرايط تنش كم‌آبي بر عملكرد و اجزاي عملكرد و كارايي مصرف آب آفتابگردان آزمايشي به صورت كرت‌هاي خردشده در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار در سال 1393 در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه آزاد اسلامي واحد بيرجند اجرا گرديد. دو سطح آبياري (آبياري پس از 100 و 200 ميليمتر تبخير تجمعي از تشتك تبخير) به عنوان فاكتور اصلي و تيمارهاي محلول‌پاشي روي و سيليس در 7 سطح (اكسيد روي، اكسيد سيليس، نانو اكسيد روي، نانو اكسيد سيليس، اكسيد روي + اكسيد سيليس، نانو اكسيد روي + نانو اكسيد سيليس و شاهد يا عدم محلول‌پاشي) به عنوان فاكتور فرعي مورد مطالعه قرار گرفت. نتايج نشان داد كه با اعمال تنش كم‌آبي قطر طبق، تعداد دانه درطبق، وزن هزار دانه، عملكرد دانه، عملكرد بيولوژيك و عملكرد روغن نسبت به تيمار بدون تنش به ترتيب 9/16، 5/39، 5/18، 3/50، 3/33 و 5/51 درصد كاهش يافت اما كارايي مصرف آب براي بيوماس 1 /16 درصد افزايش يافت. همچنين كاربرد اكسيد روي، قطر طبق، تعداد دانه در طبق، عملكرد دانه، عملكرد روغن و كارايي‌ مصرف آب براي توليد دانه، بيوماس و عملكرد روغن را به طور معني‌دار و به ترتيب 2/10، 9/42، 7/59، 3/70، 4/52، 7/28 و 60 درصد نسبت به تيمار عدم محلول‌پاشي افزايش داد. به طور كلي بر اساس نتايج، استفاده از تيمار دور آبياري پس از 100 ميليمتر تبخير تجمعي و محلول‌پاشي با اكسيد روي در زراعت آفتابگردان در شرايط اين تحقيق پيشنهاد مي‌گردد.