بررسي خشك سالي اقليمي در دوره زماني كشت برنج در قسمت هاي مختلف استان گيلان با استفاده از شاخص SPI

اساس پايش خشك سالي در هر منطقه ، بررسي مشخصات خشك سالي به وقوع پيوسته در آن است. در سال هاي اخير، برداشت از سرشاخه هاي سپيدرود به دليل احداث سدهاي متعدد در بالادست، تاثير بارندگي هاي داخل استان در پايداري اراضي شاليزاري استان گيلان را بيشتر كرده است. هدف از اين تحقيق، پايش خشك سالي هوااقليمي و بررسي ويژگي هاي اين پديده در سطح استان گيلان و تفاوت شدت خشك سالي هوااقليمي در مناطق مختلف كشت برنج استان طي يك دوره 35 ساله بود. براي اين منظور از شاخص بارش استاندارد شده (SPI) استفاده شد. داده هاي بارندگي سي ايستگاه باران سنجي در بارش استاندارد شده طيفصلزراعي (دوره رشد گياه) و دوره 12 ماهه (سالانه) به تفكيك چهارناحيه استان گيلان شامل مركز گيلان،شرق گيلان، فومنات وغرب گيلان مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه بخش بزرگي از مساحت استان در سال هاي 78، 87، 92 و 93 در فصل زراعي، درگير خشك سالي شديد بوده است. بيشترين شدت خشك سالي طيفصل زراعي مربوط به ناحيه فومنات در سال آبي 8786 با مقدار SPI برابر با 2.06 –  بود. مقايسه مقادير شاخص در فصل زراعي نسبت به مقادير سالانه آننشان داد كه در هر چهار ناحيه، شدت خشك سالي در فصل زراعي بيش تر از دوره سالانهو فراواني وقوع خشك سالي ها در فصل زراعي بيش از دو برابر دوره سالانهبود. علاوه بر آن، محاسبه شاخصSPI در فصل زراعي، عملكرد صحيح تري نسبت به دوره سالانه نشان داد كه طي آن بخش بزرگي از پتانسيل بارش به صورت هدررفت از سيستم زراعي استان گيلان خارج مي شود.