تأثير سطوح آبياري و محلول‌پاشي (سولفات روي، اسيد هيوميك و اسيد ساليسيليك) بر خصوصيات رشدي، عملكرد و اجزاي عملكرد چاي ترش (Hibiscus sabdariffa L.)

به‌منظور بررسي اثرات سطوح آبياري و محلول‌پاشي (سولفات روي، اسيد هيوميك و اسيد ساليسيليك) بر روي چاي ترش آزمايشي در سال 1392 در مزرعه‌اي در سرابله از توابع شهرستان سيروان واقع در استان ايلام در قالب طرح بلوك كامل تصادفي به‌صورت اسپليت پلات با سه تكرار اجرا شد. فاكتورهاي آزمايشي شامل عامل اصلي آبياري با سه سطح 100، 130 و 160 ميلي‌متر تبخير از تشتك كلاس A و عامل فرعي محلول‌پاشي با چهار سطح شامل اسيد هيوميك، سولفات روي، اسيد ساليسيليك و شاهد بودند. نتايج به‌دست‌آمده در تيمار سطوح آبياري نشان داد كه بيشترين تعداد ميوه در بوته در تيمار 100 ميلي‌متر تبخير به ميزان 56.34 و كمترين تعداد ميوه در بوته در تيمار 160 ميلي‌متر تبخير به ميزان 45.27 به دست آمد. با محلول‌پاشي اسيد ساليسيليك بيشترينميزان آنتوسيانين به ميزان 0.26 (ميكروگرم بر ميلي‌ليتر) و كمترين ميزان هم در حالت عدم محلول‌پاشي (شاهد) به ميزان 0.2 (ميكروگرم بر ميلي‌ليتر) به دست آمد. نتايج به‌دست‌آمده در تيمار آبياري نشان داد كه بيشترين اسانس در تيمار 160 ميلي‌متر تبخير به ميزان 2.21 درصد و كمترين اسانس در تيمار 100 ميلي‌متر تبخير به ميزان 1.98 درصد به دست آمد. به‌طوركلي نتايج اين تحقيق نشـان داد تنش خشكي سبب كاهش عملكرد كمي و كيفي در چاي ترش مي شود. همچنين استفاده از محلول‌پاشي (اسيد ساليسيليك و سولفات روي و اسيد هيوميك) در بهبود اثرات تنش خشكي و عملكرد كمي و كيفي گياه دارويي چاي ترش نقش بسزايي دارد. محلول‌پاشي سولفات روي به‌عنوان بهترين تيمار براي افزايش اسانس مشخص شد، از طرف ديگر ساليسيليك اسيد بيشترين تأثير را بر افزايش وزن ميوه داشت ولي ازآنجاكه اختلاف معني‌داري با سولفات روي نداشت، لذا سولفات روي به‌عنوان بهترين تيمار مشخص شد.