پاسخ گندم رقم بم به اثرات متقابل شوري آب آبياري و سطوح مختلف كود سولفات پتاسيم

چگونگي تاثير تنش شوري بر نياز غذايي گياهان يكي از چالش‌هاي تغذيه گياهي مي باشد. در برخي از منابع، مصرف بيشتر كودهاي شيميايي از جمله كودهاي نيتروژني، فسفري و پتاسيمي در شرايط شور نسبت به شرايط غير شور توصيه شده است. اما، در برخي ديگر از منابع، مصرف كمتر و يا مصرف يكسان كود در شرايط شور و غير شور پيشنهاد شده‌است. پژوهش اخير در راستاي بررسي نياز كودي گندم (رقم بم) در شرايط مختلف شوري آب آبياري در مزرعه تحقيقاتي مركز ملي تحقيقات شوري واقع در يزد اجرا شد. اين تحقيق داراي سه سطح شوري آب آبياري 1.88، 7.22 و 14.16 دسي زيمنس بر متر و چهار سطح كود سولفات پتاسيم شامل صفر، 100، 200 و 300 كيلوگرم در هكتار بود. آزمايش در قالب طرح آماري بلوك هاي كامل تصادفي به صورت اسپليت پلات با سه تكرار اجرا شد. نتايج نشان داد كه با افزايش شوري آب آبياري از 1.88 به 7.22 دسي زيمنس بر متر، عملكرد دانه و كاه گندم كاهش معني داري نداشت. با افزايش شوري آب آبياري به 14.16 دسي زيمنس بر متر، عملكرد دانه و كاه حدود 50 درصد كاهش يافت. بررسي اثرات متقابل شوري و كود سولفات پتاسيم نشان داد كه مصرف كود سولفات پتاسيم تاثير معني داري بر عملكرد دانه و كاه گندم در هيچيك از سطوح شوري مورد مطالعه نداشت. بنابراين، فرضيه افزايش تحمل به شوري گندم با مصرف كود پتاسه در شرايط مزرعه اي اين تحقيق مردود شد. به طور كلي، براي توليد حدود 6 تن دانه و 9 تن كاه گندم در شرايط گرم و خشك استان يزد و در خاك آهكي با پتاسيم قابل جذب معادل 150 ميلي گرم در كيلوگرم خاك كه با آب با هدايت الكتريكي 1.88 تا 14.16 دسي زيمنس بر متر آبياري شود مصرف كود سولفات پتاسيم ضرورتي ندارد.