تغييرهاي آللي، تجزيه ارتباط و تنوع هاپلوتايپي براي نشانگرهاي ريزماهواره‌ي پيوسته به QTLهاي مرتبط با تحمل به خشكي در جو

تنش خشكي ناشي از كم آبي و گرماي آخر دوره رشد، از مشكل‌هاي مهم در كشاورزي به شمار رفته و يكي از مهم‌ترين عوامل كا هش عملكرد گياهان زراعي مي باشد. از همين‌رو به منظور بررسي آلل‌هاي مرتبط با تحمل به خشكي در گياه جو و همچنين گروه‌هاي هاپلوتايپ اثر‌گذار بر آن اين پژوهش به انجام رسيد. براي اين منظور، آزمايش جهت تعيين فنوتيپ در ايستگاه تحقيقات گنبد‌كاووس و در قالب طرح اگمنت با 96 ژنوتيپ و 4 شاهد اجرا شد و 18 صفت بر روي بوته‌ها مورد ارزيابي قرار گرفت. سپس براي بررسي تنوع آللي و هاپلوتايپي، ژنوتيپ‌هاي مورد آزمايش به وسيله 5 نشانگر ريزماهواره مرتبط با تحمل به خشكي آزمون گرديدند. بررسي تنوع آللي ميانگين تعداد آلل، محتوي اطلاعات چند شكل و تنوع ژني را به ترتيب 5.2، 0.6267 و 0.6807 نشان داد كه در هر سه بخش آلل GBMS180 داراي بيشترين و آلل Bmag0782 داراي كمترين مقدار بود. همچنين نتايج بررسي هاپلوتايپي 58 گروه هاپلوتايپ را نشان داد. گروه نوزده كه شامل ژنوتيپ صد و سي و پنج بود با عملكرد 5183.333 كيلوگرم در هكتار بيشترين عملكرد و مقاومت در برابر خشكي را داشت. تجزيه ارتباط بين داده‌هاي مولكولي و فنوتيپي بيان‌گر اين موضوع بود كه از ميان 16 آلل موثر بر صفت‌هاي مورد ارزيابي آلل GMBS183D با اثر‌گذاري بر روي سه صفت تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبله (در هكتار) و عملكرد (در هكتار) داراي بيشترين اثر‌گذاري بر روي عملكرد و اجزاي آن بود. آلل GMBS183C نيز با R2 برابر با 23.3 براي صفت تعداد سنبله (در هكتار) بالاترين مقدار ضريب تبيين را در بين آلل‌هاي دخيل در صفت‌هاي مربوط به عملكرد و اجزا عملكرد دارا بود. در صورت تاييد نتايج مي‌توان از نشانگر‌ها و ژنوتيپ‌هاي حاضر در تحقيقات و برنامه‌هاي به‌نژادي استفاده نمود.