اثر چهار گونه گياه پوششي بر كنترل و تغييرات جمعيت علف‌هاي‌هرز در منطقه كرج

اين آزمايش در سال زراعي 13951394 دركرج، به منظور بررسي تأثير گياهان پوششي در كنترل علف‌هاي‌هرز و استفاده از علف‌كش براي استقرار گياهان پوششي به‌صورت كرت­هاي خردشده در قالب طرح پايه بلوك­هاي كامل تصادفي با سه تكرار انجام شد. عامل اصلي، گياهان پوششي شامل علف­بره (Festuca ovina)، لرزانك­قرمز (Festuca rubra)، علف­گندمي­بياباني (Agropyron desertorum)، علف پشمكي (Bromus tomentellus) و شاهد (بدون گياه پوششي و آلوده به علف هرز) و عامل فرعي، علف‌كش برمايسيدام‌آ (EC 40) در چهار سطح صفر، 300، 450 و 600 گرم در هكتار بود. بر اساس نتايج به دست آمده، گياهان پوششي علف پشمكي و علف­بره به ترتيب با 8 و 5 كيلوگرم بر مترمربع، بيشترين وزن خشك را دارا بودند. همين گياهان، بيشترين تاثير كاهشي را بر تراكم علف‌هاي‌هرز (به ترتيب برابر 86% و 67%) و وزن خشك علف‌هاي‌هرز (به ترتيب برابر 81% و 71%) داشتند. اثر متقابل گياه پوششي و علف‌كش روي وزن خشك علف‌هاي‌هرز معني­دار گرديد. علف‌هاي‌هرز غالب در آزمايش شامل قدومه (Alyssum desertorum)، هفت‌بند (Polygonum aviculare) و خاكشير ايراني (Descurainia sophia) بودند كه ميانگين كاهش وزن خشك آنها در اثر اعمال تيمار نسبت به شاهد، به ترتيب 71%، 89% و 83% بود. بيشترين مقدار كاهش در وزن خشك علف‌هاي‌هرز غالب درگياه پوششي علف­پشمكي يادداشت شد. بيشترين كاهش تنوع علف‌هاي‌هرز بر اساس شاخص شانون وينر در بين تيمارهاي گياهان پوششي نسبت به شاهد (H=1.5) در گياهان پوششي علف­پشمكي (6/0) و علف­بره (73/0) مشاهده شد.