بررسي نيازهاي آموزشي و مشكلات اعضاي تعاوني زنان روستايي نودشه در شهرستان پاوه

هدف اصلي اين تحقيق شناسايي و اولويت بندي نيازهاي آموزشي اعضاي تعاوني زنان روستايي نودشه بود. نيازهاي آموزشي اعضاي تعاوني در ابتدا با  استفاده از روش كيفي ارزيابي مشاركتي روستايي شناسايي و سپس با استفاده از روش كمي(پرسش‌نامه) اولويت‌بندي گرديد. براي سنجش و اولويت بندي نيازهاي آموزشي در بخش كمي از الگوي تجزيه و تحليل شغل استفاده شد. جامعه آماري اين مطالعه شامل 230 نفر از اعضاي تعاوني بودند كه 144 نفر از آنان با استفاده از جدول مورگان به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. ابزار تحقيق در روش كمي، پرسش‌نامه بود كه روايي آن را متخصصان بررسي محتوايي كردند وپايايي آن با  انجام پيش‌آزمون و با استفاده ازنرم افزار SPSS  تعيين شد. روش تحليل داده‌ها به دو صورت توصيفي و استنباطي انجام گرفت. نتايج نشان داد كه مهم ترين نيازهاي آموزشي زنان عضو تعاوني نودشه در موضوعات مورد بررسي عبارت بودند از: 1. حفاظت، احيا و پيشگيري از تخريب مراتع؛ 2. كنترل آفات، بيماري ها و علف هاي هرز موجود در باغ‌ها و 3. آشنايي با طراحي مدل هاي جديد گيوه و لباس. نتايج همچنين نشان داد كه مهم ترين مشكلات اعضاي تعاوني عبارت بودند از: 1. عدم آشنايي كافي اعضا با اهداف، اصول و قوانين و مقررات تعاوني؛ 2. كافي نبودن سرمايه تعاوني؛ 3. استيجاري بودن ساختمان تعاوني؛ 4. انتظارات غيرمنطقي برخي از اعضا از تعاوني و 5. نگرش منفي نسبت به تعاوني.