اثر فرآوري سيلاژ كمپوست باقيمانده از قارچ دكمه اي (Agaricus bisporus) بر تركيب شيميايي، قابليت هضم و كينتيك تخمير شكمبه اي آن در گوسفند مهربان

اين پژوهش به منظور بررسي اثر فرآوري (جداسازي خاك و افزودن ملاس) بر تركيب شيميايي، قابليت هضم و كينتيك تخمير شكمبه اي سيلاژ كمپوست باقيمانده از قارچ دكمه اي (SMCS) در گوسفند مهربان انجام شد. تيمارهاي آزمايشي شامل 1) SMCS به همراه 7.5 درصد ملاس، 2) SMCS به همراه 15 درصد ملاس، 3) SMCS خاك زدايي شده به همراه 7.5 درصد ملاس و 4) SMCS خاك زدايي شده به همراه 15 درصد ملاس بودند كه به روش فاكتوريل 2×2 در قالب طرح كاملاً تصادفي بررسي شدند. تركيب شيميايي و فراسنجه هاي تخمير همه تيمارها بعد از 60 روز تعيين شد. سپس قابليت هضم درون تني مواد مغذي و كينتيك تخمير شكمبه اي سيلاژها به روش آزمون توليد گاز بررسي شد. نتايج نشان داد حذف خاك از SMCS، سبب كاهش درصد پروتئين خام (از 7.65 به 6.53 درصد) و خاكستر خام (از 46.46 به 36.40 درصد) در سيلاژها شد (0.05 P). علاوه بر اين، حذف خاك سبب افزايش قابليت هضم ماده آلي (از 45.32 به 49.00 درصد) و افزودن ملاس نيز سبب افزايش قابليت هضم NDF (از 27.31 به 32.23 درصد) و ADF (از 21.95 به 25.05 درصد) سيلاژها شد (0.05 P). جداسازي خاك و افزودن ملاس، سبب افزايش پتانسيل توليد گاز (A) (به ترتيب از 34.73 به 38.18 ميلي ليتر و از 34.70 به 38.20 ميلي ليتر) در سيلاژها شد (0.05 P). همچنين افزودن ملاس، تجزيه پذيري ماده خشك سيلاژها را (از 79.22 به 84.07 درصد) افزايش داد (0.05 P). به طور كلي، جداسازي خاك از كمپوست، سبب كاهش درصد خاكستر و پروتئين خام و افزايش قابليت هضم ماده آلي و پتانسيل توليد گاز در سيلاژ آن شد.