تعيين تركيبات شيميايي و خوشخوراكي برخي از علف هاي هرز مزارع يونجه

هدف از انجام اين تحقيق تعيين ارزش غذايي هفت گونه از علف هاي هرز موجود در مزارع يونجه و مقايسه آنها با يونجه بود. علوفه هاي مورد بررسي شامل تلخه، بومادران و ريش قوش از خانواده كاسني، شبدر شيرين و يونجه از خانواده بقولات و دم روباهي، علف پشمكي و علف باغ از خانواده گندميان بودند. نمونه برداري از گونه هاي مورد مطالعه در مرحله برداشت يونجه از مزرعه (10% گلدهي مزرعه) انجام شد. نمونه هاي برداشت شده به دو بخش تقسيم شده، بخشي از نمونه ها در مزرعه به مدت 72 ساعت هوا خشك شده و بخش ديگر به صورت تازه براي انجام آزمايشات خوشخوراكي مورد استفاده قرار گرفت. خوشخوراكي با استفاده از شاخص مصرف كوتاه مدت تعيين شد. بر اساس نتايج بدست آمده، يونجه با 14.3درصد و دم روباهي با 8.36 درصد به ترتيب بيشترين و كمترين مقدار پروتئين خام را در بين علوفه هاي مورد آزمايش داشتند (P 0/05). بيشترين و كمترين ميزان الياف نامحلول در پاك كننده خنثي مربوط به دم روباهي و شبدر شيرين به ترتيب با 58.70 و 33.76 درصد ماده خشك بود (P 0/05). ريش قوش و تلخه به ترتيب با 28.83 و 19.49 درصد بيشترين و كمترين ميزان الياف نامحلول در پاك كننده اسيدي را دارا بودند (P 0/05). تلخه بيشترين ميزان انرژي قابل متابوليسم و ماده خشك قابل هضم تخميني را دارا بود (P 0/05). غلات بالاترين خوشخوراكي نسبي را بين گونه هاي مورد بررسي در حالت تازه و كمترين خوشخوراكي نسبي را در حالت خشك دارا بودند (0.05 gt;P). به طور كلي اين تفاوت ها در تركيبات شيميايي و خوشخوراكي بين يونجه و علف هاي هرز بايد در تنظيم جيره هاي غذايي نشخواركنندگان مدنظر قرار گيرد.