نسبت بازنمايي‌هاي ناتوراليستي و گروتسكي: تجسدگرايي، نماي نزديك و تحريف بدن

ناتوراليسم و گروتسك دو شكل از ادراك و بازنمايي است كه اولي در مقام يكي از مكتب هاي ادبي و ديگري در قالب شگردي هنري ادبي جايگير شده است. برغم سابقۀ پيدايش و پشتوانۀ معرفتي آنها، مواجهه آن دو با سوژهابژه ها نيز پيامد مواجهه هاي مذكور مشابه است؛ البته با وجود نوشتارهاي تحقيقي متعدّد در باب هريك از بازنمايي هاي مذكور، توجّه چنداني به نسبت آن دو نشده است. در اين مقاله وجوه نسبت بازنمايي هاي ناتوراليستي و گروتسكي نيز دلايل آن با استناد به برخي از داستان هاي معاصر فارسي طبقه بندي و تفسير شده است. نتيجه نشان مي دهد كه تلقي ناتوراليستي بنا به نگاه نزديك بينانه و منقطع يا زمينه زدايانۀ برآمده از پوزيتيويسم علمي و عينيت گرايي متّصل به آن و گروتسك با قصد دنياگرايي يا دنيوي كردن، بر بدن سوژهابژه هاي خود متمركز شده، آنها را تحريف مي كنند. انگاره يا تصوير تحريف مذكور در بازنمايي هاي ناتوراليستي را مي توان در دو سطح شبيه نمايي و استحالۀ ظاهر فيزيكي و كنش هاي انسان به غير انسان مشاهده نمود. بدن هاي تحريف شدۀ گل ببوي هدايت، شخصيت داستان قفس چوبك، موسرخه و مشد حسن ساعدي و دكتر حاتم بهرام صادقي پيامد عيني مواجهۀ ناتوراليستيگروتسكي با آن سوژهابژه ها است.