آشتي ناسازه‌ها در نظام حسي، ادراكي و كنشي متون پست مدرن (نقاشي، عكس، شعر ديداري)

هر گونه تحول نشانه‌معناشناسانه در صورت و معناي متن، با لايه‌هاي حسيادراكي منبعث از فضاهاي فرهنگي و اجتماعي انطباق دارد. مقاله حاضر، با توجّه به الزامات پديدارشناختي متن پست‌مدرن، شيوه ظهور اين ژرف‌ساخت را در صورت متن تبيين مي‌كند؛ به اين معنا كه كثرت ابعاد در صورت متن بايد با تكثر زواياي ديد و نظام هاي گفتماني حاضر و كنشگر، نسبت معنادار داشته باشد. پيش‌فرض ما اين است كه  دگرديسي هاي متني بايد به لحاظ حسيادراكي با زيربناهاي ايدئولوژيك، اجتماعي و سياسي و... ملازمت و تناسب داشته باشد. نتايج تحقيق نشان داده است ميزان ناسازوارگي موجود در متن‌هاي  ديداري (شامل عكس، نقاشي و شعر ديداري) با دلالت هاي نهفته در زيرساخت نظري اين متن‌ها همخواني دارد. اين متن ها در نقطه مقابل دوگانه دكارتي، ما را به واسطۀ يك تحوّل پديدارشناختي به يك گفتمان سه‌بعدي رهنمون مي‌سازند كه نظام گفتماني خطي، دو قطبي و برنامه‌مدار را به سه بعدي، متكثر و سيال عبور مي‌دهد. اصلي‌ترين راهبرد متن‌ها در اين دگرديسي گفتماني، آشتي اضداد است. در تحوّلات متني، متن كلامي، به نظام دو قطبي و متن بصري به نظام سه قطبي تمايل دارد.