ارزيابي عملكرد مزرعه اي دروگر برنج خودگردان و موتوري پشتي و مقايسه آنها با برداشت دستي در استان گيلان

توسعۀ دروگرهاي مناسب در برداشت مكانيزۀ برنج به منظور كاهش هزينه ها و ضايعات، اهميت زيادي دارد. در اين تحقيق، عملكرد مزرعه اي دو نوع دروگر برنج خودگردان و موتوري پشتي با روش دستي برداشت ارزيابي شده است. آزمايش در قالب كرت‌هاي خرد شده با عامل اصلي رقم برنج در دو سطح (هاشمي و خزر) و عامل فرعي روش برداشت در سه سطح بر پايۀ طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي در سه تكرار در مؤسسه تحقيقات برنج كشور اجرا شد. نتايج نشان مي‌دهد كه ظرفيت مزرعه‌اي مؤثر دروگر خودگردان (0.237 هكتار بر ساعت) و دروگر موتوري پشتي (0.048 هكتار بر ساعت) به طور معني‌دار (P 0.01) بيشتر از ظرفيت مزرعه‌اي مؤثر روش برداشت دستي (0.0083 هكتار بر ساعت) است. مدت زمان برداشت برنج در روش دستي به طور ميانگين 119.71 ساعت، در دروگر خودگردان 4.22 ساعت و دروگر موتوري پشتي 20.74 ساعت به ازاي هر هكتار تعيين شده است. تعداد كارگر در روش دستي 159.7 نفر ساعت بر هكتار و در برداشت با دروگر خودگردان و موتوري پشتي به ترتيب 52.22 و 68.74 نفر ساعت بر هكتار به دست آمده است. ضايعات برداشت در دروگر خودگردان، موتوري پشتي و روش دستي به ترتيب 2.42، 2.58 و 2.18 درصد برآورد شده است. صرفه جويي خالص ناشي از كاربرد دروگر خودگردان و موتوري پشتي، در مقايسه با روش دستي، به ترتيب 7940728 و 4444297 ريال بر هكتار ارزيابي شده است. نقطه سر به سر براي دروگر موتوري پشتي و دروگر خودگردان به ترتيب 2.00 و 11.42 هكتار بر سال تعيين شده است.