وجوه و حدود دانش سازه در فرايند طراحي معماري

شناخت دانش سازه يك ضرورت ناگزير در طول فرايند شكل دادن به فرم نهايي و همچنين ايجاد فضا در معماري است و ادغام سازه‌هاي خلاقانه، اقتصادي، و قابل اجرا در فرايند طراحي ساختمان‌ها همواره از موضوعات ضروري در معماري بوده است. سازه در زمينة معماري، كه بخش جدايي‌ناپذيري از فضاي معماري است، تنها با بررسي جنبه‌هاي مختلفي از دانش شناخته مي‌شود. مسئلة مهم اين است كه كدام گونه و چه اندازه از شناخت دانش سازه در انبوه خواسته‌هاي طراحي مي‌تواند به كار معمار آيد. برخي محققان بر اين باورند كه سازه را تنها از راه بررسي مفاهيم مكانيكي نمي‌توان به‌درستي شناخت، زيرا بسياري از طرح‌هاي معماري با گرايش و تمركز بر اين مفاهيم آغاز نمي‌شوند؛ بلكه ايده‌هاي فضايي آغازگر و مهم‌ترين بهانة پيكربندي طرح‌هاي معماري است. بنا بر اين براي طراحي و تحليل سازه، در يك زمينة معماري، شناخت وجه فضايي آن نيز لازم است. هدف اصلي بررسي اين وجوه چندگانه براي شناخت جايگاه معمار در نحوة طراحي سازه در فرايند طراحي معماري است. در اين تحقيق در ابتدا، با روش توصيفي‌ـ تحليلي به شناخت روابط مختلف بين اين وجوه و نحوة اثرگذاري آن‌ها در شكل‌گيري فرم نهايي ساختمان در يك فرايند طراحي در قالب نمونه‌هاي مطالعاتي پرداخته شده است. در پايان سعي گرديده چگونگي و محدودة اثرگذاري معمار در به‌كارگيري وجوه سازه در فرايند طراحي تبيين گردد.