شناسايي مؤلفه‌هاي زماني مؤثر در طراحي شهري حضورپذير

زمان همواره مورد توجه نظريه­پردازان معماري و شهرسازي بوده، اما بررسي­ها در اين زمينه­ با تأكيد بر جنبه­هاي زيبايي­شناختي صورت گرفته­­ است. در حالي كه بي­توجهي به تأثير آن بر حضورپذيري فضاهاي شهري سبب شده كه انسان امروزي، تحت تأثير ادراك ضرب­آهنگ تند كلانشهرها، تمايلي براي حضور در فضاهاي شهري را نداشته باشد و به دنبال آن از تعامل كامل با محيط و ساير انسان­ها در قالب برخوردهاي از­ پيش ­تعيين­نشده بازبماند. در اين پژوهش مؤلفه­هاي مؤثر بر حضورپذيري فضاهاي شهري در بعد زمانْ شناسايي و در بستر محلة حسين­آباد اصفهان ارزيابي شده است. در طول پژوهش از روش­هاي ريتم­آناليز، تحليل چيدمان فضايي، برداشت ميداني، و مصاحبه بهره گرفته شده است. نتايج بررسي­ها نشان مي­دهد كه فقدان تنوع و پيچيدگي در ساختار فضايي و فعاليتي، مديريت زماني نادرست، و منظر بصري خسته­كنندهْ سبب كاهش حضورپذيري فضاهاي عمومي محله شده است.