روش‌هاي شناختي آسيب‌زا در تربيت، با تكيه بر معارف علوي

انسان براي دستيابي به تربيتي مناسب در راستاي وصول به سعادت و كمال ابدي براي خود و ديگران، به روش‌هاي تربيتي همگام با زمان، مكان و موقعيّت موجود نياز دارد. وي مي‌تواند با بهره‌برداري از تجربه گذشتگان و منابع ديني و علمي به اين روش‌ها دست يابد. در منابع روانشناسي و علوم تربيتي، از اين روش‌ها بسيار سخن به ميان آمده است، ولي اين منابع كمتر به روش‌هاي تربيتي زيانبار و آسيب‌رسان توجّه و از آن ياد كرده‌اند. با اين توصيف، اين مقاله بر آن است كه با روش توصيفي تحليلي و با استفاده از منابع ديني و داده‌هاي علوم معاصر، به تبيين مهم‌ترين روش‌هاي شناختي آسيب‌زا در تربيت پزداخته‌است كه عبارتند از: تقليد كوركورانه، تربيت كودك مطابق با شرايط دوران مربّي، موعظه و نصيحت نابجا و بي‌توجّه به اركان آن و آموزش‌محوري محض. در نهايت نيز راهكارهايي ارائه داده است، همچون به‌روز رساني مباني تربيت با استفاده از منابع ديني، ارائه تربيتي آينده‌نگر، رعايت شرايط نصيحت و در اختيار گذاشتن مطالب به كودك به‌اندازه و مطابق با نياز وي.