زيارت در اديان و بررسي فوايد و آفات آَن

زيارت در سيره انبياء و ائمّه اطهار(ع)، به‌ويژه فرهنگ شيعه، جايگاه و اهميّت خاصّي دارد، امّا اين امر از سوي برخي جريان‌هاي روشنفكرنما و فِرَق ساختگي، نظير وهابيّت، مورد تخطئه قرار گرفته است. از اين روي، اين نوشتار درصدد بررسي جايگاه زيارت از ديدگاه اديان و اقوام گذشته تا زمان اسلام و پس از آن، با روش استدلال عقلي و نقلي است تا نسبت آن با كفر و توحيد به دست آيد. در اين مسير، شناخت اهداف و فوايد زيارت، از جمله الگوگيري از بزرگان، تكريم و پاسداري از آرمان‌هاي آنان، كسب آرامش روحي و معنوي، ايجاد رقّت قلب، افزايش ياد خدا و آخرت، شناخت ائمّه(ع) از طريق متونِ برخي از زيارات مأثور و مهم‌تر از همه، شفاعت، ضروري به نظر مي‌رسد. البتّه واضح است كه زيارت نيز مانند هر عمل عبادي ديگر، آفاتي دارد كه بايد جستجو و برطرف شود. با تفحّص در مفاهيم، آداب و جملات زيارات مأثور استنباط مي‌شود كه هيچ يك از آنها دليل بر شرك نيست و زيارت در راستاي توحيدي شدن زائر عمل مي‌كند. در روايات، زيارت با شرط معرفت حقّ امام «عارفاً بحقّه» زيارت خداوند محسوب مي‌شود. بنابراين، زيارت اولياي الهي در مسير لقاء‌الله است.