كاركرد سنّت در دانش فقه

در ميان علوم لازم براي دانش فقه، سنّت و احاديث اهل بيت(ع)مهم‌ترين منبع و علوم مورد نياز بعداز قرآن كريم و به عنوان يكي از پايه‌هاي ضروري اجتهاد به شمار مي‌آيد.با توجّه به نقش عمده آن در فقه، مقاله پيش رو درصدد است تا با تكيه بر سنّت و احاديث موجود و مطالعه دانش فقه به كاركردهاي سنّت در اين دانش دست يابد. بدين منظور، ضمن تبيين برخي از مبادي تصوّري و تصديقي دانش فقه، تحقيق و تتبّع خود را در دو حوزه فقه و فقها به عنوان كاربران و كارشناسان مسائل فقهي و به تبع آن، در اصول فقه به عنوان مسائل فقهي غيرمنصوص متمركز كرديم و كاركرد سنّت در هر يك از حوزه‌ها را مورد بررسي قرار داديم و در پايان، اين نتيجه به دست آمد كه سنّت و حديث در حوزه فقها توانست نظام مرجعيّت فقهي شيعه را پايه‌گذاري و تثبيت كند و در حوزه فقه و مسائل فقهي منصوص، كاملاً نقش اثباتي و اعانتي ايفا نمايد، ولي اين نقش در حوزه اصول فقه و مسائل فقهي غيرمنصوص، متقابل بوده است؛ يعني گاه اعانتي و گاهي استعانتي بوده است.