مقايسه «رجاء» در قرآن و مزامير

«رجاء» عاملي حياتي در زندگي انسان و جزء لاينفك آن است. نبود آن آدمي را به يأس و افسردگي دچار كرده، روند طبيعي زندگي انسان را متوقف مي‌سازد؛ زيرا بدون اميد، انسان تلاشي براي ادامه حيات و برآوردن نيازهاي زندگي خويش نخواهد كرد. اديان الهي نيز بر اهميت و نقش اين خصوصيت رواني انسان آگاه بوده‌اند و در متون خود به آن بسيار پرداخته‌اند. اين پژوهش مفهوم و جايگاه اميد را در كتب مقدس دو دين اسلام و يهود مورد بررسي قرار داده است. آيات متعددي در قرآن وجود دارد كه با تأكيد بر صفات رحمت و بخشايندگي خداوند، اميد را در دل مؤمنان زنده نگه مي‌دارد. آياتي نيز وجود دارد كه نااميدي را تقبيح كرده، به مؤمنان اميد مي‌دهد. در مزامير نيز بر اميد به عنوان عامل محركه انسان تأكيد فراواني شده است. در جاهاي مختلفي از مزامير كه قوم دچار نااميدي مي‌شوند، پيامبران يهود شروع به اميدبخشي به مردم مي‌كنند تا آنها را به زندگي عادي خود برگردانند و اين اهميت اميدبخشي را در مزامير به‌خوبي نشان مي‌دهد.