بنيادهاي هويت‌مداري زن در آموزه‌هاي مكتب نبوي

در طول تاريخ، زنان به دليل ناديده انگاشته شدن موجوديت و هويت مستقل آنان از سوي نظام‌هاي اجتماعي حاكم بر جوامع مختلف انساني، همواره در معرض آسيب شخصيتي قرارداشته‌اند كه به مراتب مهم‌تراز آزارهاي جسمي است. هرچند تلاش‌هايي با هدف ارتقاي منزلت و جايگاه زن انجام گرفته، اما به دليل اينكه كمتر احياي شخصيت زن در مركز اين فعاليت‌ها قرار داشته، تحول چنداني در وضعيت اين بخش مهم از جامعه انساني رخ نداده‌است و موقعيت كهتري زنان تداوم يافته‌است. در جريان حركت‌هاي توحيدي كه توجه مضاعف به احياي شخصيت و تأمين استقلال وجودي افراد با هدف برون‌رفت از وضعيت رقّت‌بار و منحط اين جهاني و خدا‌گونه شدن در سرلوحۀ اقدامات رهبران قرار دارد، تأمين احساس امنيت وجودي فارغ از ملاحظات جنسيتي‌ـ در مرد وزن‌ـ يكسان دنبال مي‌شود تا زمينه تجلي حضور كه ويژگي برجسته نوع انسان در فعاليت‌هاي اجتماعي روزمره است با قاطعيت فراهم آيد. در اين بين، اقدام پيامبر اعظم در مقابله با قرادادهاي اجتماعي زن‌ستيز مرسوم در زمان ظهور خويش كه نه تنها براي جنس زن حقوقي قائل نبود، بلكه اصولاً او را ازدايره انسانيت بيرون مي‌دانست، گامي بس مهم در راستاي هويت‌يابي زن‌ (اين بخش مهم از پيكره انسانيت‌) به‌شمار مي‌آيد؛ چه آنكه به مجرد تلاش زنان براي تخطي از اين قراردادها، نوعي جريان سيل‌آساي اضطراب و تشويش به سوي آنان روان مي‌شد كه در عمل انگيزه حضور در عرصه عمومي و يا حتي طرح به عنوان عنصري تأثيرگذار در عرصه خانواده را از ايشان سلب مي‌نمود. بدين سان، تكريم زن در برترين اشكال خود، همچون بوسه بر دستان دختر و يا گرامي داشتن همسر و يا پذيرفتن استقلال اقتصادي زن و... از سوي مردي در منتهاي مردانگي، همچون رسول گرامي اسلام، مسيري را گشود كه در تاريخ، نه تنها زنانگي عيب و نقصي به‌شمار نمي‌آيد، بلكه مايه فخر و مباهات زنان و عامل قوّت قلب و اعتماد به نَفْس وجودي آنان در پيمايش عرصه‌هاي مختلف اجتماعي نيزخواهد بود.