مؤلفه‌هاي معنايي واژۀ «عربي» در قرآن‌كريم (از طريق واكاوي معنايي و نحوۀ‌ چينش همنشين‌هاي آن در آيات)

از جمله اوصاف قرآن ‌كريم، وصف آن به عربي بودن است، تعبيري كه يازده مرتبه در قرآن به­كار رفته ‌است. اين موارد استعمال، بيانگر تأكيد خداوند بر اين صفت است كه قابل تأمل و تحقيق است. اين پژوهش با استفاده از معناشناسي ساخت‌گرا و روابط همنشيني ميان واژگان، قيود معنايي واژۀ «عربي» را از آغاز تا انعقاد كلام و تأثير بر مخاطب، ارائه مي‌كند. بنابراين، مهم‌ترين قيود واژۀ «عربي» در قرآن عبارتند از: قيدهاي «اتصال و انسجام»، «به لفظ درآوردن»، «صيرورت» و «القاء علم در باطن ديگري» در مرتبۀ فرستنده، قيدهاي «توسعه و جدايش»، «تنوع و گوناگوني»، «صداقت و راستي در بيان»، «خوانش‌پذيري»، «استحكام دروني»، «بيان‌پذيري»، «نشانه‌داري» و «روشن بودن» در مرتبۀ پيام و قيدهاي «ايجاد قوۀ‌ تشخيص»، «متمايز شدن»، «خود نگه‌داري»، «ايجاد انگيزه»، «يادآوري»، «هدايت‌پذيري» و «اشراف و تسلط» در مرتبۀ گيرندۀ اين پيام قرار گرفته‌اند و عربيّت، مفهومي است كه در همۀ اين مراتب جريان دارد.