تأثير «حصول نتيجه» در مطلق يا مشروط بودن قوّادي

مشروط يا مطلق بودن قوّادي به حصول نتيجه، مي تواند از مسائل چالش برانگيز در اجراي حدّ قوّادي شمرده شود. ظاهر عبارت قدما و متأخرين فقها، مشروط نبودن اجراي حدّ قوّادي به حصول نتيجه بوده، در حالي كه اكثريت فقهاي معاصر، اجراي حدّ را مشروط به حصول نتيجه مي دانند. با توجه به اين كه ثمره اين بحث تنها در صورت شمرده شدن مجازات قوّادي به عنوان حدّ، ظاهر مي­شود، نگارنده در ابتدا با در نظرگرفتن مضمون روايت عبدالله بن سنان به اثبات حدّي بودن مجازات قوّادي پرداخته و پس از آن، به بررسي ادلّه اي كه امكان استدلال به آنها در اين بحث است، مي­پردازد. پس از بررسي ادلّه مي توان گفت: استناد به تبادر معناي صِرف اجتماع از واژه هايي چون جمع به دلايلي چون قرينه و مناقشه در كاشف بودن تبادر از مجازي بودن معناي غير متبادر، صحيح نيست، بلكه در اين مقام مي توان از طريق مناسبت بين حكم و موضوع، مشروط بودن اجراي حدّ بر حصول نتيجه را اثبات نمود. حتّي اگر اين دليل نيز پذيرفته نشود،  مقتضاي قاعده درء با توجّه به وجود شبهه در اين مقام و بناي حدود بر تخفيف و رعايت اصل احتياط، سقوط اجراي حدّ در صورت حاصل نشدن نتيجه است.