قلمرو حقوق همسر در روابط زناشويي از منظر فقه و حقوق خانواده

نيازهاي جنسي انسان در كنار نيازهاي عاطفي او مورد توجه اسلام قرار گرفته است. از آنجا كه كانون خانواده تنها محلّ قانوني اخلاقي تأمين اين نيازهاست و خانواده نيز با در كنار هم قرارگرفتن زن و مرد شكل مي گيرد بايستي اين نيازها براي هر دو نفر آنها به رسميّت شناخته شده و ساز وكار تأمين آن نيز در نظام فقه اسلامي در نظر گرفته شود. هرچند در ديدگاه گروهي از فقها، زن، تنها جايگاه پذيرنده داشته و تأمين نيازهاي جنسي شوهر از جمله وظايف او به حساب مي آيد اما پژوهش حاضر نشان مي دهد كه تأمين نيازهاي جنسي، حقّ و وظيفه اي متقابل براي هر يك از زن و شوهر است؛ از اينرو، هرچند وظيفه زن، تمكين از شوهر خود مي باشد اما در برابر، وظيفه مرد نيز افزون بر پرداخت نفقه، تأمين نيازهاي جنسي همسر خود خواهد بود. بر اين اساس، حكم به وجوب آميزش هر چهار ماه يكبار بر شوهر، تنها ناظر به شرايطي است كه زن پيش از آن، متقاضي رابطه جنسي نباشد؛ همچنان كه وجوب تمكين بر زن، ناظر به وضعيّتي است كه خود زن نيز تمايل به برقراري رابطه جنسي داشته باشد. بدين ترتيب، بهره‌ وري و برقراري رابطه جنسي، حقّ و وظيفه اي دو سويه است كه جز با توافق زن و شوهر بر انجام آن، مشروعيّت پيدا نخواهد كرد.