بررسي و نقد كثرت‌گرايي ديني از ديدگاه ابن‌سينا و مناسبات آن با آيات و روايات

هرچند كثرت گرايي ديني از مباحث جديد است و ابن سينا مستقيم به آن نپرداخته است ؛اما اين مقاله بر آن است تا بر اساس آراي كلامي وفلسفي ابن سينا مباني كثرت گرايي ديني را مورد بررسي ونقد قرار دهد. ابن سينا از يك طرف با براهين متقن اثبات مي كند تمام اديان الهي حاصل صعود پيامبرانبه عالم عقول اند، بنابراين به نحوي معتبر وتا حدي از حقيقت بهره مندند.از طرف ديگر وي  براي اختلاف مراتب پيامبران استدلال هاي عقلي متعددي مي آورد كه بيان گر آن است تمام اديان در يك سطح نيستند و به يك ميزان از حقانيت برخوردار نمي باشند. هم چنين وي بر اين باور است كه با پيشرفت فكري و سير تكاملي انسان، اديان هم متكامل تر ميشوند. با لحاظ اين سه اصل مي توان نتيجه گرفت كه كثرت گرايي ديني به معناي يكسان بودن همه اديان در بهره مندي از حقيقت ونجات بخشي قابل دفاع نيست، اما تفسيري از شمول گرايي از آراي وي استنباط مي شود؛ از آنجا كه نجات بخشي اديان رابطه مستقيم با ميزان حقانيت آنها دارد، اديان به هر ميزان كه حق باشند به همان اندازه نجات بخش خواهند بود.