امر پيشين در انديشه كانت، هايدگر و گادامر

A priori in the Thought of Kant, Heidegger, and Gadamer

مقاله حاضر، ضمن پرداختن به پيشينه تاريخي امر پيشين تصريح مي كند كه اين مفهوم در انديشه كانت به مثابه قوام بخش احكام ضروري و معرفت شناختي ايفاي نقش مي كند و در انديشه هايدگر و گادامر به وجهي ديگر ادامه حيات مي دهد. اين مقاله در جستجوي فهم اين مساله است كه وجوه معرفت شناسانه و هستي شناسانه از امر پيشين در انديشه هايدگر و گادامر چگونه خود را نشان مي دهد. كانت در ساحت معرفت شناختي و هايدگر در ساحت هستي شناختي امر پيشين را بكار برده و گادامر به روايتي ديگر امر پيشين را در امتزاج اين دو ديدگاه معرفت شناختي و هستي شناختي با يكديگر قرار مي دهد. به اختصار مي توان گفت، امر پيشين در معرفت شناسي كانت، جزء ساختار لاينفك ذهن بوده و لازمه تحقق حكم ناظر بر واقع است. در هستي شناسي هايدگر، امر پيشين درك پيشين از وجود است كه بنياد شناخت در ساحت تجربه است و در انديشه گادامر امر پيشين، ضرورتي عقلاني است كه تاريخمندي فرد و تعلق آن به سنت و جامعه، وجه هستي شناختي آن است

This article seeks to explain the epistemological and ontological aspects of a priori. This concept plays a role in the thought of Kant as the consistency of essential and epistemological terms. an‎d in Heidegger's and Gadamer's thoughts, it is present in other way. This article seeks to explain that the epistemological and ontological aspects of the former are reflected in Heidegger and Gadamer's thoughts. Kant uses it in the epistemological context, Heidegger in the ontological field, and Gadamer place on the combination of these two epistemological and ontological views. In short, a priori in Kant's epistemology is an integral part of the mind and is necessary for the realization of the reality and experience. In Heidegger's ontology, a priori is the former perception of being that the foundation of knowledge is in the realm of experience, and in Gadamer's thought, a priori is a rational necessity that the history of the individual and its belonging to the tradition and society are its ontological nature.