تحليل نظريه معاونت در جرم غير عمدي

An Analysis of the Theory on Aiding to Unintentional Crimes

جرم دانستن معاونت در جرم‌هاي غير عمدي با توجه به نصوص قانوني موجود در نظام حقوق ايران دشوار مي‌نمايد و از اين رو سخن گفتن از آن نيازمند بحثي نظري در اثبات امكان تحقق آن در ساختاري منسجم است. در اين مسير ابتدا لوازم پذيرش نظريه‌ي معاونت در جرايم غير عمدي از جمله «عدم لزوم احراز وحدت قصد طرفين»، «واقعي بودن عنوان معاونت» و «عدم لزوم عمدي بودن معان‌عليه» مورد توجه و كنكاش واقع شده‌ است؛ آن گاه از رهگذر نقد و تحليل مصاديق اختلافي آن از قبيل «معاونت در ارتكاب رفتار منشأ جرم»، «مساعدت در ارتكاب قتل خطئي» و «مداخله در قتل مهدورالدم غير واقعي» مجالي براي تبيين فوايد جرم‌شناختي مترتب بر پذيرش نظريه‌ي مذكور فراهم آمده است و در نهايت به قانون‌گذار پيشنهاد شده تا با بسط مصاديق معاونت در جرم، گامي موثر در جهت كنترل بزهكاري بردارد.

Criminalizing the act of aiding to unintentional crimes appears to be onerous; especially with regard to the legal texts of the Iranian law system, thus addressing the issue requires a theoretical discussion on the substantiation of its possibility within a consistent structure. In this direction, initially, the prerequisites of the recognition of the theory on aiding to unintentional crimes such as “non-essentiality of the corroboration of the unity of the criminal intent of parties”, “the actuality of the title of aiding”, “non-essentiality of the intentionality of the aided act” are explored thoroughly, then through the analysis and review of its contradicting instances, such as “aiding to the commission of a conduct which is the origin of the crime”, “assistance in the commission of the killing by mistake” and “intervention in the murder of a person deemed erroneously mahdour-al dam (or deserving of death)”, there exists the grounds to explain the criminological advantages derived from acceptance of the aforementioned theory, and at last, it is proposed to the legislator to expand the instances of aiding to the commission of crime as an effective measure to control delinquency.