پيامدهاي معنايافتن زندگي به شيوه مد نظر علامه طباطبايي

يكي از مسائلي كه امروزه، محل توجه جديِ فيلسوفاني است كه بر اقتضائات «زندگي خوب» متمركزند، اين است كه يك باور، فارغ از مطابقت آن با واقع، چه تأثيري بر زندگيِ شخصِ صاحب باور دارد. اين نكته خصوصاً در مورد باورهايي كه احراز صدق و كذب آنها چندان آسان نمي‌نمايد اهميت بسزا يافته است. اين مقاله صرفاً از اين منظر به مسئله‌ي معنايافتن زندگي نگاه مي‌كند. اگر براي زندگي معنايي قائل باشيم،بنا بر مجموعه عواملي كه آنها را معنابخش زندگي مي‌دانيم، پيامدهاي معناداري نيز متفاوت خواهد بود. اين مقاله تأثير معنايافتن زندگي به شيوه‌ي مورد نظر علامه، يعني از طريق ارتباط خاصي با خدا، را بررسي مي‌كند و امكان مقايسه‌ي آن را با نظريات ديگر فراهم مي‌آورد. ارتباط مذكور با ديدي نسبت به جهان و انسان همراه است كه،با پاسخ دادن به سؤالات مهم زندگيِ انسان، و تفسير درد و رنج‌ها به منزله‌ي زمينه ي تكامل، و مرگ به عنوان دريچه‌اي به روي زندگي جاودانه، برخورد مسئولانه و مجدانه‌ي انسان را با زندگي لازم مي‌دارد؛ با اين تفسير، كه مستلزم محزون نشدن از امورِ از دست رفته و مسرور نشدن از امورِ به دست آمده است،امكان آرامش و رضايت خاطر فراهم مي‌آيد. عشق نيز در اين نوع زندگي جايگاه ويژه‌اي مي‌يابد.