فيزيكاليسم ناتقليل‌گرا؛ بررسي و نقد ديدگاه ننسي مورفي

دوگانگي يا يگانگي نفس و بدن از موضوعات مهم و بحث‌برانگيز ميان فلاسفه و روان‌شناسان است. فيزيكاليسم از رويكردهايي است كه نفس را از نظر جوهري و وجودي قابل تقليل به بدن مي‌پندارد. با اين حال، فيزيكاليسم ناتقليل‌گرا، صفات و استعدادهاي نفس را تقليل‌ناپذير به صفات اجزاي بدن مي‌شمرد. در نقطه مقابل، دوگانه‌انگاري جوهري، نه‌تنها صفات منسوب به نفس، بلكه موصوف به اين صفات، يعني خود نفس، را نيز تقليل‌ناپذير به بدن مي‌داند. مورفي جانب فيزيكاليسم ناتقليل‌گرا را تقويت مي‌كند. وي تبيين‌هاي برخاسته از علوم تجربي جديد، به‌ويژه عصب‌شناسي را نقطه اتكايي قوي براي اين رويكرد مي‌شمرد و نيازي به پذيرش جوهري فرامادي نمي‌بيند و استدلال‌هاي آنها را به دليل اتكا بر شهود ناتمام مي‌داند. وي «عليت از بالا» و نگاه كل‌گرايانه به جنبه مادي آدمي را براي فهم حقيقت انسان ضروري مي‌داند. اين مقاله دوگانه‌انگاري و فيزيكاليسم ناتقليل‌گرا را مقايسه و ميان آنها داوري مي‌كند. داده‌هاي علوم تجربي با خوانش صحيح از دوگانه‌انگاري كاملاً سازگار است. بدون اتكا بر شهود نمي‌توان در عرصه خودشناسي و انسان‌شناسي وارد شد. مي‌توان دوگانه‌انگاري را با استدلالي فلسفي پايه‌ريزي كرد كه بر گزاره‌هاي شهودي همه‌فهم و انكارناپذير مبتني باشد. عليت از بالا نيز اگر به‌خوبي تبيين شود، دوگانه‌انگاري را نشان مي‌دهد.