الگوي نظري عملكرد طرح هاي توسعه محصول جديد در فضاي نوآوري باز مبتني بر قابليتهاي مديريت طرح

مقالۀ حاضر، به ارايه مدل نظري براي شناسايي قابليت هاي مديريت طرح و بررسي اثر آنها بر عملكرد طرح هاي توسعه محصول جديد در فضاي نوآوري باز مي پردازد. سازمان هايي كه راهبرد نوآوري باز براي توسعه محصولات جديد خود انتخاب مي نمايند، نياز دارند كه قابليت هاي جديدي را در سطح طرح، پروژه و سازمان مادر ايجاد و يا قابليت هايي را تقويت كنند تا بتوانند در اين فضاي جديد موفق باشند. با ايجاد يا توسعه اين قابليت ها، مي توان از طريق استفاده از ظرفيت هاي شبكه خارج از سازمان و توانمندي ها و فن آوري هاي موجود در بازار، عملكرد بهتري در مديريت طرح هاي توسعه محصول جديد داشت. بدون توجه به اين قابليت ها ممكن است عملكرد و موفقيت كمتري را در سازمان شاهد باشيم. در اين مقاله با استفاده از روش نظريه داده بنياد، قابليت هاي مورد نياز در سطح طرح و سازمان مادر براي توسعه محصولات جديد در فضاي نوآوري باز شناسايي گرديد. با مطالعۀ چهار طرح نسبتاً موفق و از طريق مصاحبه نيمه ساختار يافته و تجزيه و تحليل داده ها، اين قابليت ها شناسايي و در قالب يك مدل نظري ارايه شد. هشت قابليت شناسايي شده، به عنوان مهم ترين قابليت هاي موثر بر موفقيت عملكرد طرح هاي توسعۀ محصول جديد عبارت اند از: مديريت يكپارچگي و تغييرات؛ شكست، تعريف و تحويل گيري كار؛ مديريت دانش و فن آوري؛ تدوين استراتژي مناسب همكاري و برون سپاري؛ مديريت قرارداد و دعاوي؛ مديريت شبكه؛ بودجه بندي و تامين به موقع منابع مالي و مديريت ارتباطات. اين قابليت ها مكمل قابليت هاي عمومي مورد نياز براي مديريت طرح هاي توسعه‌ي محصول جديد بوده و بايستي در فضاي نوآوري باز، توسعه و تقويت شوند. همچنين، عواملي مانند مديريت شبكه، سازماندهي و معماري مناسب، انعطاف در آئين نامه ها و الزامات حقوقي و بازرگاني، صندوق هاي حمايتي از پيمان كاران، مديريت فن آوري، سيستم هاي نگه داشت منابع انساني، دانش فني و فرهنگ سازماني باز در سطح سازمان باز براي افزايش موفقيت طرح هاي توسعه محصول جديد شناسايي گرديد. در نهايت، يك مدل نظري بر مبناي داده هاي جمع آوري شده و تحليل هاي انجام شده، ارايه گرديده است.