نقد ناواقع‌گرايي گفتار ديني در انديشه‌ي فيليپس

يكي از بحث‌هاي پُر دامنه فلسفه دين كه در قرن بيستم تحت تأثير آراء ويتگنشتاين پرورش يافته، نا واقع‌گرايي است و يكي از ناواقع‌گرايان افراطي، فيليپس است. او واقعيت را امري كاملاً زباني مي‌داند و زبان را خالق همه اشياء؛ همچنين با توجه به مباني پوزيتويستي‌اش مفاهيم ديني را داراي مرجع عيني نمي‌داند، چون ارجاع به واقعيت را خاص علم مي‌داند، لذا نظريه او نوعي نظريه غيرشناخت‌گرايانه در باب دين خواهد بود و اين نظريه منجر به نفي مفاهيم متافيزيكي از جمله «خدا» مي‌شود. اين نوشتار درصدد است، ابتدا مباني و اصولي را كه نهايتاً منجربه غيرشناختاري بودن زبان ديني از نظر فيليپس مي‌شود بررسي نمايد و در گام بعد با تبيين لوازم اين نظريه به نقد آن بپردازد.