سيماي حضرت زينب كبري (س) در شعر آيين فارسي

معارف حسين(ع) از قرن سه و چهار و تقريبا همزمان با تولد زبان فارسي وارد شعر فارسي شد. اما معارف و نام مليكه عرش نور النور حضرت زينب تا دوره صفويه در شعر فارسي حضور كمي دارد اگرچه همزمان با ورود نام امام حسين در شعر فارسي نام حضرت زينب نيز وارد شعر فارسي شده است. اما شعرا تا آن دوره موارد كلي از حسين و كربلا را مدنظر داشتند. در عهد صفويه نيز آنچنان كه بايد به شخصيت ايشان اشاره اي نشد .اما پس از صفويه و به ويژه از دوره قاجار نام و ياد اين بانوي بزرگ در شعر فارسي رواج پيدا كرد و در دوره پهلوي نيز رواج بيشتري يافت. اما در سراسر اين ادوار متاسفانه تنها چهره‌اي كه از اين بانوي بزرگ توسط شعرا به تصوير كشيده شد چهره اي غم زده، تازيانه خورده، افسرده و گريان است و نهايتا ايشان را در موضع ضعف نشان داده‌اند. اما با پيروزي انقلاب اسلامي، نگاه شعرا به يك باره تغيير مي كند و گويا روح انقلاب در ذهن شعرا رسوخ مي كند و چهره بانوي كربلا از زني محزون و غمزده به زني عزتمند، باشكوه، مقتدر و پيامبرگونه تبديل مي شود و اگر چه هنوز جايگاه واقعي خود را نيافته؛ اما سيماي واقعي حضرت زينب(س) تا حدودي در شعر فارسي به جايگاه اصلي خود نزديك مي شود و شعرايي در مقام ايشان قلم فرسايي مي كنند كه نسبت به شعراي دوره هاي پيش آگاه تر و به تكامل زباني در شعر نزديكترند.