بررسي تطبيقي هرمنوتيك ملاصدرا و گادامر

هرمنوتيك فلسفي به معناي هستي شناسي فهم، بنيان هاي هستي شناختي فهم، اركان و شرايط وجودي آن را مورد تأمل فلسفي قرار مي دهد. گادامر يكي از نمايندگان اين تفكر است كه هرمنوتيك را از حوزه روش شناسي به عرصه هستي شناسي وارد كرد. پژوهش حاضر با عنوان بررسي تطبيقي هرمنوتيك ملاصدرا و گادامر معلوم كرده است بسياري از ويژگي هاي هرمنوتيك گادامر از جمله چيستي فهم، هستي شناسي متن و مفسر، تعدد فهم و دخالت پيش فرض هاي مفسر در نحوه فهم ملاصدرا از قرآن كريم مشهود است؛ البته در هر يك از موارد مذكور تفاوت اساسي با هرمنوتيك گادامر دارد؛ مهمتر آن كه صدرالمتألهين با تعييني دانستن معناي قرآن از سوي شارع مقدس، قائل به نسبي گرائي كه پيامد هرمنوتيك گادامر است نبوده؛ بلكه امتزاج افق معنائي مفسر و متن را به نحو تشكيكي و در طول مراد مؤلف و نهايتاً فهم صحيح را با تكيه بر نقش فاعلي مفسر از يك سو و افاضه مؤلف از سوي ديگر دست يافتني مي داند.