ضابطه‌مندي تفسير ساختاري در تفاسير الميزان، ألأساس في القرآن و في ظلال القرآن

نظريه «تفسير ساختاري»؛ به اين معنا كه ميان آيات هر سوره از قرآن يكپارچگي، وحدت محتوايي و مضموني وجود دارد، بر دو مبناي «توقيفي بودن چينش آيات» و «وحدت موضوعي سور»، استوار است و مانند هر نظريه ديگري مخالفان و موافقاني دارد. علامه طباطبايي ـ مفسر بزرگ شيعه ـ و سيدقطب و سعيد حوي ـ از مفسران بزرگ اهل سنت ـ به اين نظريه معتقد و بر مباني آن پايبندند؛ به‌گونه‌اي كه آثار اين اعتقاد به‌ وضوح در تفاسير ايشان (الميزان، في ظلال القرآن، ألاساس في القرآن) مشهود است. اين مقاله با هدف دفاع از اين نظريه و با تكيه بر روش توصيفي _تحليلي، به مقايسه تفسير ساختاري سوره مباركه شوري و موضوع محوري در نظر گرفته شده براي آن توسط اين سه مفسر، پرداخته است. همچنين، اين مقاله نتيجه مي‌‌گيرد كه در هر سه تفسير با وجود اختلاف روش جزئي مفسران، موضوع وحي، به‌عنوان موضوع محوري سوره شوري معرفي شده است. كه اين امر به نوبه خود سهمي در اثبات ضابطه‌مند و غيرسليقه‌اي بودن اين شيوه از تفسير را ايفا مي‌كند.