بررسي تمايز ماهوي «برهان شرط‌بندي پاسكال» و «حديث محاجّۀ امام عليه‌السلام و ابن أبي‌العوجاء» و نتايج فلسفي و كلامي آن

استدلالِ شرط‌بندي پاسكال، به عنوان يكي از استدلال‌هاي مشهور بر اثبات وجود خداوند و يا دست‌كم، لزومِ ايمان به خدا، همواره در معرض بحث و بررسي‌هاي فراوان بوده است. اين استدلال در فضاي فكري جهان اسلام نيز مطرح بوده و از طريق امام محمد غزالي، به ائمه اطهار (ع) نسبت داده شده است. دقت در صورت‌بندي اين استدلال آن‌گونه كه پاسكال ارائه داده است و نص‌حديثي كه مي‌توان آن را ريشۀ اين استدلال تلقي كرد، نشان مي‌دهد كه اين دو، تفاوت‌هاي بنيادين با يك‌ديگر دارند؛ تفاوت‌هايي كه سبب مي‌شود اشكالات وارد بر شرط‌بنديِ پاسكال به صورت‌بندي حديثي آن وارد نباشد. در اين مقاله تلاش شده تا در مرحلۀ اول، به برخي اشكالات وارد شده بر شرط‌بندي پاسكال جواب داده شود و در مرحلۀ دوم، نشان داده شود كه چگونه تفاوت‌هاي موجود در صورت‌بندي دو استدلال، آن‌ها را از هم متمايز مي‌كند و اشكالاتي كه بي‌جواب مي‌مانند به صورت‌بندي حديثيِ استدلال وارد نمي‌شوند.