دوگانه‌هايِ ناسازگارِ ميل: سَنجشِ «سازگاريِ» «فايده‌گرايي» و «ليبراليزمِ» جِي‌. اِس‌. ميل

اين مقاله «ناسازگاريِ» «فايده‌گراييِ» ميل در «فلسفه اخلاق» با «ليبراليزم» او در «فلسفه سياست»‌‌‌، تلاش‌هاي تِن و دئوركين براي «سازگاري» آن‌ها و «تمايز» لئوب و درايور براي حل «ناسازگاري» آن دو را واكاوي مي‌كند‌. اين «تمايز»‌‌‌، ميانِ «راه‌كار اجرايي» و «ملاك» «ارزيابي»‌‌‌، يا «متافيزيك» و «معرفت‌شناسيِ» عملِ «درست»‌‌‌، است‌. مقاله‌‌‌، در گامِ پَسين‌‌‌، «ناسازگاريِ» جديدي را ميان «فلسفه اخلاق» و «فلسفه سياستِ» ميل نشان مي‌دهد‌. ميل‌‌‌، از آنجا كه خود در «فلسفه اخلاق» «پيامدگرا» است‌‌‌، ظاهراً نمي‌تواند تمايز «ناپيامدگرايانۀ» «انجام/اجازه آزار» را بپذيرد‌. همين عدم‌پذيرش با «اصل آزار» او و تمايز اصلي‌اش در «فلسفه سياست» «ناسازگار» است: تمايز ميان كارهاي «مربوط به خود» و «مربوط به ديگران»‌. اين نقدها نشان مي‌دهند سازگار كردن «فايده‌گرايي» ميل با «ليبراليزم» و «فلسفه اخلاق» او با «فلسفه سياست»اش‌‌‌، در چارچوب «سه‌گانه كلاسيك» (اخلاق فضيلت‌گرا،‌‌‌ وظيفه‌گرا و فايده‌گرا) در «اخلاق هنجاري»‌‌‌، دشوار است‌. از اين رو‌‌‌، من براي حل اين مسئله‌‌‌، آن سه‌گانه را با «سه‌گانه مدرن» (اخلاق حدأقل‌گرا‌‌‌، اعتدال‌گرا و حدأكثرگرا) در «اخلاق هنجاري» تركيب كردم‌. بدين‌ترتيب‌‌‌، مي‌توان ميل را «فايده‌گرايي منسجم» دانست كه «آزادي» را «شرط ضروريِ» «شكوفايي فرد» و «بيشينه‌سازي خير» مي‌داند و مي‌كوشد‌‌‌، با كاهش «شمول» «فايده‌گرايي»‌‌‌، گونه‌اي «چندلايه» و «اعتدال‌گرايانه» از آن ارائه كند‌‌.