تأثير تحقيق و توسعه بر بهره‌وري كل عوامل توليد در صنايع كارخانه اي ايران

يكي از مهمترين اهداف مديران در بنگاه‌هاي اقتصادي، به دست آوردن حداكثر بازدهي از منابع موجود و دستيابي به سطوح بالاتر بهره وري است. واحدهاي تحقيق و توسعه به طور عمده فعاليت‌هايي از قبيل ارتقا كيفيت محصول، طراحي محصول جديد، بهينه‌سازي فرآيندها، انتقال و جذب فناوري‌ها، كسب دانش فني براي توليد را در چارچوب منافع صاحبان صنايع دنبال مي‌كنند كه همه اين موارد باعث بهره‌وري عوامل توليد مي‌شود. در اين مقاله بهره‌وري كل عوامل توليد(TFP) برمبناي رويكرد مرز تصادفي (SFA) در 131 صنعت طي دوره 2010-1995 و همچنين تاثير پذيري بهره‌وري از تحقيق و توسعه (R D) در كنار عوامل ديگر بررسي شده است. نتايج تحقيق نشان داد بيشترين رشد بهره‌وري عوامل در طي دوره مربوط به صنعت توليد قطعات و ملحقات وسايل نقليه موتوري با بهره‌وري معادل 1.05 مي‌باشد و كمترين آن مربوط به توليد مواد شيميايي اساسي بجز كود و تركيبات ازت با بهره‌وري معادل0.98 است. طي اين دوره صنعت توليد مواد پلاستيكي به شكل اوليه و ساخت لاستيك مصنوعي بيشترين پيشرفت فني را داشته است، به طوري كه رشد آن 1.21 بوده است. همچنين برآورد مدل بهره‌وري كل عوامل توليد نشان داد كه تحقيق و توسعه، سرمايه انساني، صرفه‌هاي مقياس، انباشت سرمايه فيزيكي، مالكيت خصوصي بنگاه‌ها، صادرات صنعت و شدت مانع ورود توانسته‌اند روند رشد بهره‌وري در طول سال هاي مورد مطالعه را توضيح دهند. براساس نتايج مدل برآوردي تمامي متغير‌ها بجز شدت مانع ورود تأثير مثبت بر بهره‌وري داشته‌اند.