تبيين نسبت وجودي هنر و زيبايي انسان با اسماءالله در هستي‌شناسي عرفاني ابن عربي

در آفرينش هنري باطن هنرمند هويدا مي‌شود و اثر همچون آينه نمايانگر صاحب اثر است، لذا مظهريّت زيبايي‌هاي درون با تحلّي به اسماءالله مؤدّي خلق اثري زيباست. پژوهش حاضر با تبيين نسبت وجودي هنر و زيبايي انسان و اسماءالله و هدف ارائه خط مشي جديد به هنرمند معاصر در فرايند خلق اثري زيبا و جاودانه برآمده از زيبايي‌هاي وجود خود كه تجلّي اسماي حق است. اين جُستار به شيوه توصيفيتحليلي سامان يافته است. نتايج پژوهش با تكيه بر هستي‌شناسي عرفاني ابن‌عربي ناظر بر اين است كه حق با هنر در ساحت هستي ظهور نموده است. عالم تجلّي اسماءالله يا حقايق وجودي، هنر خداست. حقايق وجودي نيز با زيبايي قرين‌اند. بنابراين هنر و زيبايي حق با تجلّي حقيقت در عالم بسط و ظهور يافته است.سرآمد هنر خدا انسان زيباست. هنر انسان مظهريّت اسماءالله است. هنرمند در مرتبه انسان زيبا با خلق اعمال صالح يا فضايل اسماءالله را در وجود خود آشكار و اثر هنري دروني مي‌آفريند. در اثر عيني نيز با علم و اراده و نظر به مرتبه وجودي خود، تحت حاكميّت اسماي جمال، باطن خود يا هويّت حق را در اثر تجسّم مي‌بخشد.از اين رو ميان هنر انسان در مفهوم آفرينشگري و ظهور حقيقت و زيبايي او از وجه جامعيت و مظهريّت اسماي الهي با اسماي حق نسبت هستي‌شناسانه برقرار است.