بازشناسي مفهوم «إذن» در معجزات انبياء در قرآن با تأكيد بر معجزات حضرت عيسي عليه‌السلام

در اسلوب زباني قرآن هر يك از واژگان در جاي خود مفهومي خاص را افاده مي‌كنند. واژه «إذن» را مي‌توان از اين نوع دانست كه در بحث معجزات پيامبران و به‌ويژه درباره حضرت عيسي عليه ‌السلام كاربرد آن بارزتر است. پژوهش حاضر واژه «إذن» را در لغت و سپس گستره استعمال آن را در ساختار زباني قرآن واكاويده و دريافته اين واژه را نبايد براساس محاورات عرف عام معنا كرد بلكه بايد معناي آن را در نظام معنايي قرآن جستجو نمود. سپس با تأمل بر اين نكته كه «إذن» از صفات فعلي خداوندي است و پيامبران داراي ولايت تكويني هستند لذا معجزات براساس قانون عليت تحقق مي‌يابند، تبيين كرده كه معجزه، گرچه امري خارق‌العاده و پرتويي از نمود هستي‌بخش الهي است كه در ظرف دنيا جلوه‌گر مي‌شود اما نيازمند به مؤثري است كه آن با تهذيب نفس به علم شهودي دست يافته و اعمال خارق‌العاده به دست او ظهور مي‌يابد؛ لذا اسناد اعجاز به او اسناد حقيقي است و او نه‌تنها در انجام فعل معجزه ابزار و واسطه نيست كه خود تأثير‌گذار و نقش‌آفرين است ولي نه به‌گونه‌اي مستقل بلكه براساس نظام عليت فاعليت قريب او در طول فاعليت حقيقي خداوند تبيين مي‌شود.