روش واژه‌شناسي قطب‌الدين راوندي در شرح نهج‌البلاغه

قطب‌الدين راوندي از شارحانمتقدّم نهج‌البلاغه است كه در تبيين كلمات اميرالمومنين(ع) توجه ويژه‌اي به واژگان غريب نهج‌البلاغه داشتهو شرح خود را با رويكردي ادبي تاليف كرده است.مقاله حاضر كوشيده است تا به روش توصيفي تحليلي، روش لغوي قطب‌الدين راوندي در كتاب منهاج‌البراعه في شرح نهج‌البلاغه را بررسي و نقش واژگان در فهم حديث را تبيين نمايد و چگونگي بهره‌گيري وي از ويژگي‌هاي اين‌دست از متون نهج‌البلاغه را نشان دهد. قطب‌الدين راوندي در بيان معاني مفردات گاه بااستناد به كتب لغت و گاه بدون استناد به ديدگاه لغويون و عمدتاً به صورت تقليدي اقدام كرده و به مؤلفه‌هايي چون: گوهر معنايي، فروق اللغه، ترادف معنايي، معاني و واژگان اضداد، مشترك لفظي، ابدال در كلمات، ادغام و اعلال واژگان، توجه نشان داده و به تبيين معناي واژگان نهج‌البلاغه پرداخته است.