نقش علّي الگوهاي ارتباطي خانواده در خودكارآمدي و تاب‌آوري تحصيلي دانش‌آموزان

بدون عنوان

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش علي الگوهاي ارتباطي خانواده در خودكارآمدي تحصيلي و تاب‌آوري تحصيلي دانش‌آموزان پسر سال اول مقطع متوسطه دوم انجام گرفت. براي اين منظور، تعداد 291 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي تصادفي چند مرحله‌اي انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه الگوهاي ارتباطي خانواده كوئرنر و فيتزپاتريك، پرسشنامه خودكارآمدي تحصيلي گرين و همكاران و پرسشنامه تاب‌آوري تحصيلي مارتين، استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از روش رگرسيون چندگانه به شيوه همزمان و براي بررسي نقش واسطه‌اي خودكارآمدي تحصيلي از از روش بارون و كني استفاده گرديد. بررسي فرضيه‌هاي مستقيم حاكي از اين بود كه: (1) جهت‌گيري گفت و شنود به طور مثبت تاب‌آوري تحصيلي و خودكارآمدي تحصيلي را پيش‌بيني مي‌كند؛ (2) جهت‌گيري همنوايي به طور منفي خودكارآمدي تحصيلي را پيش‌بيني مي‌كند؛ (3) خودكارآمدي تحصيلي، پيش‌بيني‌كننده مثبت تاب‌آوري تحصيلي است. بررسي فرضيه‌هاي غير مستقيم حاكي از اين بود كه جهت‌گيري گفت و شنود، به صورت مستقيم و غير مستقيم منجر به افزايش تاب‌آوري تحصيلي مي‌شود. اما، جهت‌گيري همنوايي، فقط به صورت غير مستقيم، تاب‌آوري تحصيلي را تحت تأثير قرار داده و موجب كاهش آن مي‌گردد. نتايج به دست آمده از تحليل داده‌هاي پژوهش، بر نقش جهت‌گيري‌هاي خانواده در رشد و بهبود ويژگي‌هاي مورد مطالعه تأكيد داشت كه در پرتو اين نتايج، پيشنهاداتي براي دست‌اندركاران امر تعليم و تربيت، مشاورين خانواده، دانش‌آموزان و نيز اوليا آنها ارائه شده است.

فاقد چكيده