حمايت اجتماعي و انگيزش تحصيلي: نقش واسطه‌اي باورهاي خودكارآمدي

بدون عنوان

پژوهش حاضر، رابطة حمايت اجتماعي و انگيزش تحصيلي با واسطه‌گري باورهاي خودكارآمدي را بررسي كرده است. مشاركت‌كنندگان شامل 380 نفر از دانشجويان دانشگاه شهيد باهنر كرمان (236 دختر، 144 پسر) بودند كه بر اساس روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها پرسش‌نامه‌هاي حمايت اجتماعي (واكس و همكاران)، انگيزش تحصيلي (هارتر) و باورهاي خودكارآمدي (شرر و همكاران) استفاده شد. نتايج تحليل مسير با توجه به مدل اصلي پژوهش حاكي از آن بود كه حمايت اجتماعي به طور مستقيم با انگيزش تحصيلي رابطه ندارد، بلكه به صورت غيرمستقيم از طريق باورهاي خودكارآمدي، به عنوان متغير واسطه­‌اي، برانگيزش تحصيلي اثر مي­‌گذارد. همچنين، از بين ابعاد حمايت اجتماعي (حمايت خانواده، حمايت دوستان و حمايت ديگران)، تنها دو بعد حمايت خانواده و حمايت ديگران تأثير مثبت و مستقيمي بر باورهاي خودكارآمدي دانشجويان داشت. علاوه بر اين، باورهاي خودكارآمدي توانست اثر مثبت و مستقيمي بر انگيزش تحصيلي (دروني، بيروني) دانشجويان داشته باشد، اما حمايت دوستان نتوانست رابطة معناداري را با باورهاي خودكارآمدي و انگيزش تحصيلي دانشجويان نشان دهد. درمجموع، باورهاي خودكارآمدي در رابطة بين حمايت اجتماعي و انگيزش تحصيلي نقش واسطه‌اي داشتند، و مؤيد اين واقعيت است كه حمايت‌هاي مؤثر از جانب خانواده و اجتماع جهت تقويت باورهاي فراگيران و همچنين ترغيب توانايي‌­هاي آنان براي بالابردن انگيزش تحصيلي نقش مؤثري دارند.

فاقد چكيده