رابطۀ ساختاري تعامل معلم-دانش‌آموز، درگيري تحصيلي و سازگاري دانش‌آموزان با مدرسه

بدون عنوان

مطالعۀ حاضر با هدف شناخت رابطۀ ساختاري تعامل معلم-دانش‌آموز و سازگاري دانش‌آموزان با مدرسه با واسطه‌گري درگيري تحصيلي انجام شد. اين مطالعه از نوع همبستگي است كه در آن روابط بين متغيرهاي پژوهش با استفاده از روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بررسي شده است. شركت‌كنندگان پژوهش 603 نفر (329 دختر و 274 پسر) از دانش‌آموزان پايۀ اول دورۀ دوم متوسطۀ شهرستان بوشهر بودند كه بر اساس روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند و پرسشنامه‌هاي تعامل معلم-دانش‌آموز (وبلز، كريتون، لوي و هوي‌مايرز)، درگيري تحصيلي (ريو و تسنگ) و سازگاري دانش‌آموزان (سينها و سينگ) را كه چيدمان آن‌ها به صورت تصادفي بود، در محل كلاس‌هاي عادي خود تكميل كردند. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از نرم‌افزارهاي آماري SPSS و AMOS (ويرايش 24) تحليل شدند. روايي و پايايي ابزارهاي پژوهش با استفاده از روش تحليل عاملي تأييدي و ضريب آلفاي كرونباخ بررسي و احراز شد. يافته‌ها نشان دادند كه مدل با داده‌هاي پژوهش برازش مناسبي دارد و تعامل معلم-دانش‌آموز بر درگيري تحصيلي و سازگاري دانش‌آموزان با مدرسه اثر مستقيم دارد. اثر غيرمستقيم تعامل معلم-دانش‌آموز بر سازگاري با مدرسه با واسطه‌گري درگيري تحصيلي نيز معني‌دار بود. بدين ترتيب بايد گفت كه تعامل معلم-دانش‌آموز مي‌تواند هم به طور مستقيم و هم به طور غيرمستقيم و از طريق درگيري تحصيلي بر سازگاري دانش‌آموزان با مدرسه مؤثر باشد. بر اساس نتايج به‌دست آمده از اين پژوهش مي‌توان گفت براي افزايش احتمال سازگاري دانش‌آموزان با مدرسه، بايد به روابط مثبت آن‌ها با معلمان و نيز ارتقاي درگيري تحصيلي آن‌ها توجه شود.

فاقد چكيده